Η πρακτική έκφρασης της προς τον Χριστόν αγάπης

Πώς μπορεί όμως να αγαπάς τον πλησίον σου, χωρίς να αγαπάς και τον Θεόν σου; Και πώς μπορείς να αγαπάς τον Θεόν, χωρίς να Τον λατρεύεις; Και την λατρεία σου την προσφέρεις με εκκλησιασμό, με προσευχή, με εξομολόγηση, με Θεία Κοινωνία, με μελέτη, με νηστεία, με εγκράτεια, με προσευχή και τόσα άλλα. Και πως γίνεται να λατρεύεις τον Θεόν και να συμμετέχεις στα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας χωρίς την ενεργουμένην πίστιν; Τη φλογερή πίστη, τη ζωντανή πίστη; Την πίστη προς τον Έναν Θεόν, τον διακρινόμενον όμως σε τρία πρόσωπα υποστάσεις, τον Πατέρα, τον Υιόν, και το Άγιον Πνεύμα, τον Έναν Τριαδικόν Θεόν. Πίστη στη Θεανθρωπότητα του Ιησού Χριστού και στο κοσμοσωτήριον έργο Του. Πίστη στην Παναγία μας, ως Θεοτόκον και ως Θεομήτορα, πίστη στους αγίους, στα άγια λείψανά τους, στα θαύματά τους. Πίστις και ελπίδα βεβαιωμένη, πίστις και μετάνοια καθημερινή, που δεν υπάρχει, πίστις και έργα αγάπης μετά πάσης ταπεινοφροσύνης. Ότι και το να βοηθάς τον πλησίον σου, να τον ποτίζεις όταν διψά, να τον ταΐζεις όταν πεινά, να τον ντύνεις όταν είναι γυμνός, να του δίνεις φάρμακα, και να τον επισκέπτεσαι όταν είναι ασθενής και πτωχός και ανήμπορος. Αλλά μετά πάσης ταπεινοφροσύνης, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και άκρας υπομονής για να μπορείς να περιποιείσαι αρρώστους και ανήμπορους γέροντες και γερόντισσες. Άκρα υπομονή. Άκρα ταπείνωσις, άκρα αγαθότης, πλούσια την αγάπη να χύνεται προς αυτούς. Άνευ γογγυσμών, αλλά μετά πάσης δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεόν.
Αυτά είναι που όταν ρώτησαν οι δυστυχισμένοι, πότε σε είδομεν πεινώντα ή διψώντα, ή γυμνόν, ή ασθενή ή εν φυλακή, και ολίγον ή ου διηκονίσαμέν σοι; Πώς, αφού μέσα σου δεν έχεις τίποτα; Χρειάζεται ακόμα πίστις και καθαρές αισθήσεις, και γλώσσα ακατάκριτη, χωρίς δηλαδή κατάκριση, πολυλογία και καταλαλιά.

Χριστιανοί μου, όλα αυτά που πολύ περιληπτικά σας ανέφερα, αυτά και θα προκαλέσουν το έλεος του Θεού και όχι τα έργα μας.

http://agia-varvara.blogspot.com/2006/02/614.html