Το όραμα του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα

Πολλά λέγονται για τον Άγιο Ιωάννη τον Ελεήμονα. Και ονομάστηκε Άγιος Ιωάννης Ελεήμων διότι ήτο άνθρωπος όντως, ιερεύς, αρχιερεύς και πατριάρχης, άνθρωπος της πολλής ελεημοσύνης. Βέβαια η καλλιέργεια των αρετών, και η τήρησις των εντολών, η ευλάβεια, ο φόβος Θεού, η αγάπη προς τον Θεόν και τον πλησίον, δίδουν μέσα στον άνθρωπο αυτήν την έφεση να μπορεί να ελεεί.
Αλλά αυτός όμως είχε και ένα όραμα ωραιότατο που ίσως πιθανόν να μην το έχετε ακούσει. Όταν ήταν, λέει, λαϊκός νέος, κάποια νύχτα είδε στον ύπνο του τα εξής. Μια κόρη πάρα πολύ όμορφη. Βασιλικά ντυμένη, που έλαμπε περισσότερο από τον ήλιο. Με στεφάνι από κλάδο ελιάς στο κεφάλι. Στάθηκε μπροστά στο κρεβάτι του και τον ξύπνησε. Αυτός απόρησε πως αυτή τόλμησε να πάει στο σπίτι του, και να τον ξυπνήσει, διότι ήτο αγιασμένο και αγνό παιδί, και ο σκοπός του ήταν να γίνει μοναχός. Πώς τόλμησε λοιπόν, με τέτοιο θράσος και πως μπήκε μέσ' στο σπίτι του και μάλιστα στο δωμάτιό του.
Και του λέει «εγώ είμαι η κόρη του Μεγάλου Βασιλέως. Εάν φιλιωθείς με εμένα και με κάνεις σύντροφό σου, θα σε οδηγήσω μπροστά στον Βασιλιά. Και θα σ' αγαπήσει τόσο πολύ ώστε θα γίνεις μεγάλος και τρανός. Διότι κανένας άλλος δεν έχει τόση παρρησία μπροστά του, όπως εγώ, η οποία τον ανάγκασα να κατεβεί από τους Ουρανούς στη γη, για να λυτρώσει τον άνθρωπο». - Δεν ξέρω που πάει το μυαλό σας.
Της λέει ο Άγιος, «Ποια είσαι, και πως σε λένε»;
«Εγώ λέγομαι Ελεημοσύνη». Και χάθηκε από μπροστά του. Πέρασαν χρόνια από τότε, Η αγιότητά του διαδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Και η Σύνοδος τον ανέβασε στο επισκοπικό αξίωμα, και στην συνέχεια τον ανέδειξε και Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Ήτο ο άνθρωπος της ελεημοσύνης. Της αδιάκριτης ελεημοσύνης. Έδινε χωρίς να διακρίνει. Γιατί εφήρμοζε αυτό που λέει ο Θεός, ότι «ο Θεός βρέχει επί δικαίους και αδίκους». Και «ανατέλλει τον ήλιον σε αγαθούς και πονηρούς». Επομένως λοιπόν το χέρι της αγάπης θα δίδεται σε όλους. Αμαρτωλούς και μη. Πονηρούς και δικαίους. Καλούς και κακούς. Όλοι όσοι έχουν ανάγκη, ή ζητούν την προστασία μου, την βοήθειά μου, την ελεημοσύνη μου, εγώ θα δίνω. Αυτό ετήρησε στη ζωή του.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη θέση και άποψις, και είναι και αγιογραφική, που λέει ότι πρέπει να ιδρώνει στην παλάμη μας ο οβολός, πριν τον δώσουμε, όχι από τσιγκουνιά, αλλά από διάκριση. Για να πηγαίνει εκεί όπου υπάρχει η πραγματική ανάγκη. Έτσι λοιπόν η ελεημοσύνη και η αγάπη έχει αυτές τις δύο όψεις. Η μια πλευρά να δίδεται μετά διακρίσεως και η άλλη να δίδεται αδιακρίτως. Αν έχουμε μέσα μας αγάπη, δεν έχει σημασία ποιόν δρόμο θα ακολουθήσουμε. Θα μας οδηγεί η καρδιά η οποία θα είναι και είναι δωσμένη στον Πανάγιον Θεόν. Αφού αυτός άδειασε τους Ουρανούς, και κατέβηκε στη γη, και προσφέρθηκε από πολλή αγάπη για την σωτηρία των ανθρώπων, «ούτως ηγάπησεν ο Θεός τον άνθρωπον, ώστε τον Μονογενήν Υιόν αυτού έδωκεν» και «ο Υιός εγένετο υπήκοος θανάτου, θανάτου δε σταυρού», από την πολλή αγάπη. Για σένα, για σένα, για μένα, για όλους μας.

http://agia-varvara.blogspot.com/2008/05/blog-post.html