Σήμερον κρεμάται επί ξύλου

Και να ζεί αυτό το δράμα, με σπαραγμό καρδίας, μέσα στην καρδιά, μέσα στην ψυχή, όχι έξω, μ' αυτούς τους συναισθηματισμούς, που πολλές φορές μας διακρίνουν. Όταν περιφέρεται ο Εσταυρωμένος με το σήμερον κρεμάται επί ξύλου, με την Αποκαθήλωση σε λίγο, ή με την περιφοράν του Επιταφίου. Όχι. Με ένα άλλο συναίσθημα που είναι πέρα από ψυχικό, είναι ουράνιο, είναι ακατάληπτο, παράλληλο, και η αγάλη του, διότι εκείνη τη στιγμή για λογαριασμό σου, για λογαριασμόν της ψυχής σου, στενάζει το Πνεύμα το Άγιον με «στεναγμοίς αλαλήτοις».
Και τον βλέπεις σταυρούμενον διά την σωτηρίαν και ενώ λυπάται, και ενώ πονάω, πονάω πολύ βαθιά, εν τούτοις χαίρεται διότι το θείον αυτό δράμα είναι ο θάνατος που πάτησε τον θάνατον, και χάρισε ζωή στους ανθρώπους, και η καρδιά του θριαμβευτικά φωνάζει «Χριστός Ανέστη».

Και τότε συνέρχεται και βλέπει ότι είναι είτε καθισμένος στο σκαμνάκι του είτε είναι γονατιστός και προσεύχεται και τα χέρια του είδε είναι ξερά αν τυχόν και είναι διψασμένος.

Γι' αυτό έγραψαν, γι' αυτό έγραψαν, επειδή τα έζησαν μαζί με το Χριστό, μαζί σου την ίδια εποχή, που ο χρόνος και ο χώρος καταργείται, στο Χριστό, τα πάντα γίνονται σήμερα, γι' αυτό και είπαμε και χθές και σήμερα, «σήμερον κρεμάται επί ξύλου».
Τα έζησαν μαζί Του, και πήραν κατόπιν το καλάμι στο χέρι τους, την πένα, τη γραφίδα, και έγραψαν αυτά, αυτούς τους υπέροχους ύμνους, τις ωδές αυτές πνευματικές, που με τόση συγκίνηση ευλάβεια και κατάνυξη μας έχουν αποδώσει μέχρι αυτή τη στιγμή και το βράδυ πιστεύω και ύστερα και αύριο και μεθαύριον, το αποδίδουν οι ιεροψάλτες μας.

Αλλά να ξέρετε όμως, εάν δεν ζήσουμε εν Πνεύματι Αγίω, μέσα από τους ίδιους στεναγμούς, τους αλαλήτους του Αγίου Πνεύματος, μέσα στην καρδιά μας, το θείον δράμα, δεν θα το ζήσουμε ποτέ, δεν θα το καταλάβουμε ποτέ.

http://agia-varvara.blogspot.com/2006/04/2006.html