Λαχτάρα να κάνω προσευχή

Λαχτάρα έχω για το πότε θα έρθει η ώρα, να πιάσω το κομποσχοινάκι στο χέρι μου και να κάνω προσευχή, λαχτάρα να κάνω κανένα σταυρωτό, να κάνω καμιά μετάνοια αν μπορώ και μου το επιτρέπει η υγεία μου, να πάω στην εκκλησία, να πάω σε ένα κήρυγμα.
Μ’ αυτό το θεϊκό άγγιγμα, το οποίον αρκετοί από σας το έχετε βιώσει, με διαφορετικό τρόπο ασφαλώς ο καθένας, ανάλογα λέω με αυτό που αισθάνεται και βιώνει μέσα του, -αυτό το άγγιγμα του Θεού, - αυξάνεται και η προσευχή. Βλέπεται, μειώνεται η προσευχή; Α… Αρχίζει και απομακρύνεται ο Θεός από μέσα μας. Όσο όμως προσευχόμεθα, τόσο και πιο πολύ ενθυμούμεθα τον Θεό, και τόσο ενοικεί εν ημίν. Δηλαδή κατοικεί μέσα μας και μας θυμίζει την παρουσία Του. Δεν προσευχόμεθα επιπόλαια, βιαστικά, άντε άντε και να τελειώνουμε, πότε θα την κάνομε την προσευχή να τελειώνουμε. - Δεν μπορώ πάτερ βράδυ, τώρα έχω τόσες δουλειές, τελειώνω ώρα έντεκα δώδεκα, πότε να κάνω την προσευχή, α, λέω γρήγορα εκεί, πρ.. πρ.. τελειώνω. - Κανένας δεν σ’ άκουσε !
Πρέπει λοιπόν να προσευχόμεθα με συναίσθηση, ότι ο Θεός είναι μπροστά μας, ολόκληρος, ολόκληρος! Ο Κύριος, ο Τίμιος Πρόδρομος, η Παναγία, η Αγία Βαρβάρα, οι Άγιοι γύρω μας ! Είναι εδώ! Είμαστε μία Εκκλησία εμείς εδώ, η στρατευομένη, στρατιώτες. Που πολεμάμε, όσο ζούμε! Και όλοι οι άγιοι, ανήκουν στην θριαμβεύουσα εκκλησία.
Λοιπόν, μετά από όλα αυτά, γεμίζει ο άνθρωπος και από αγάπη! Όσο αυξάνεται η προσευχή, αυξάνεται και η αγάπη! Και όταν έτσι αισθανόμεθα, τότε και Τον πιστεύομε αληθινά. Μην ακούμε κανέναν ψίθυρο μέσα μας, ή ακούμε τους άλλους: «εγώ πιστεύω». Έχουμε τότε πίστη ζωντανή, φλογερή, δυνατή. Και τότε ακολουθεί ο θείος φόβος!

http://agia-varvara.blogspot.com/2009/01/2009.html