Από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑΣΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ Μένει έκθαμπος κανείς διαβάζοντας αληθή γεγονότα που διαδραματίστηκαν σε πρώτο χρόνο στην διάρκεια της Θείας Λειτουργίας.Μαρτυρίες αγίων, οσίων,κληρικών που τελούσαν την θεία μυσταγωγία φέρουν τον μεγάλο θαυμασμό και την έκπληξή μας γι αυτά που πραγματικά συμβαίνουν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.Θα ωφεληθεί κάποιος από τις ουκ ολίγες εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία που περιγράφει από το ομώνυμο βιβλίο του ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος.. Είναι συγκλονιστικές, απίστευτες..Ένα μικρό απόσπασμα έχουμε στην σημερινή μας εγγραφή από το βιβλίο για δική μας ωφέλεια. .... Υπάρχει ένα θαυμάσιο γεγονός από τη ζωή του Αγίου Ονουφρίου, τον οποίο εορτάζει η Εκκλησία μας στις 12 Ιουνίου: Όταν ήταν πολύ μικρός, μπήκε σ' ένα Κοινόβιο, άγνωστο πως. Μεγάλος ανεχώρησε για την έρημο, όπου έζησε 60 χρόνια χωρίς να δει ποτέ άνθρωπο. Ήταν γυμνός, αλλά ολόκληρο το σώμα του εκαλύπτετο από την μακριά γενειάδα του, που έφθανε μέχρι το έδαφος, καθώς και από τα μαλλιά του και τις μεγάλες τρίχες του όλου σώματος. Τον μεγάλο αυτό Άγιο τον ανεκάλυψε ο Όσιος Παφνούτιος, στον οποίον εδιηγήθη τα της οσιακής και ερημικής ζωής του. Όταν λοιπόν ήταν πολύ μικρός, 5-6 ετών, και ζούσε στο Κοινόβιο, συνέβη το εξής: Ως μικρός που ήταν, έτρωγε συχνότερα από τους άλλους πατέρες.'Όταν πεινούσε, έτρεχε στον τραπεζάρη και του ζητούσε ψωμί, ελιές, φρούτα... Κάποτε όμως ο τραπεζάρης πρόσεξε ότι έπαιρνε συχνότερα ψωμί και εξαφανιζόταν. Κάποιο ζωάκι θα ταίζει, σκέφθηκε. Αυτό συνεχίσθηκε για καμμιά εβδομάδα. Ας πάω να δω, είπε μέσα του ο τραπεζάρης, που τα πηγαίνει αυτά, που του δίνω. Πράγματι, τον παρακολούθησε και τον είδε να μπαίνει στο Καθολικό της Μονής και να κλείνει πίσω του την πόρτα. Έτρεξε γρήγορα στο παράθυρο και μ' αυτά, που είδε,γούρλωσαν τα μάτια του... Ο μικρός κουβέντιαζε με το Βρέφος Ιησούς, που ευρίσκετο στην αγκαλιά της Θεοτόκου, στην εικόνα του Τέμπλου! Σου έφερα και σήμερα ψωμάκι, έλεγε στον Χριστούλη, μια και δε Σε ταίζει κανείς... ούτε και η μαμά Σου... Και άπλωσε το χέρι και Του έδωσε μια φέτα ψωμί... Και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που ήταν μικρό παιδάκι στην ιερή εικόνα, άπλωσε το χεράκι, πήρε το ψωμί... και, όπως μάζεψε το χεράκι Του μαζί με τα ψωμάκι, εξαφανίσθηκε τα ψωμί μέσα στην εικόνα!... Ευθύς αμέσως ο τραπεζάρης, με την ψυχή γεμάτη έκπληξη και δέος, έτρεξε στον Ηγούμενο και του διηγήθηκε τι συνέβη. Τότε ο Ηγούμενος του έδωσε εντολή να μην δώσουν του παιδιού καθόλου ψωμί, αλλά όταν παρακλητικά θα ζητούσε, να του λέγουν: - Να πας να ζητήσεις και να σου δώσει ψωμί Εκείνος, τον Οποίον μέχρι χθες εσύ τάιζες. Την επομένη ημέρα, βλέποντας ο μικρός Ονούφριος ότι δεν του δίδουν ψωμί και τον στέλνουν να ζητήσει από Εκείνον, που μέχρι τότε έτρεφε, έτρεξε αμέσως στην Εκκλησία και πηγαίνοντας μπροστά στην εικόνα είπε στον Χριστούλη: -- Χριστούλη μου, δεν μου δίνουν ψωμάκι και μου είπαν να σου πω να μου δώσεις από το δικό σου. Τώρα, που θα το βρεις Εσύ, δεν ξέρω! Και ω, του θαύματος! άπλωσε το μικρό Του χεράκι το Βρέφος Ιησούς από την αγκάλη της Παναγίας Μητρός Του, και του έδωσε ένα τεράστιο ψωμί, τόσο μεγάλο, που δεν μπορούσε να το σηκώσει! Μοσχομύριζε δε τόσο πολύ, που το ουράνιο αυτό άρωμα απλώθηκε όχι μόνο μέσα στον Ναό, αλλά και σ' όλο τα μοναστήρι και στον γύρω τόπο. Έκπληκτοι και έκθαμβοι οι μοναχοί από τα γενόμενα, είδαν τον πενταετή Ονούφριο να βγάζει τον τεράστιο αυτό άρτο έξω, μετά πολλού πολλού κόπου, Έτρεξαν δύο μοναχοί να βοηθήσουν, αλλά ήταν πολύ βαρύς! Για πολλές ημέρες έτρωγαν, έτρωγαν, χόρταιναν, αλλά ο ουράνιος άρτος ήταν και παρέμενε αδαπάνητος. Είναι αυτό, που λέγει βεβαιωτικά η Εκκλησία μας στη θεία Λατρεία: «Ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος». Από τότε ευλαβούντο πολύ τον μικρόν Ονούφριο, διότι εγνώριζαν πλέον ότι με την αύξηση της ηλικίας του θα ηυξάνετο και η αγιότης του. θα εγίνετο ένας μεγάλος Άγιος... όπως και έγινε... Από τέτοιον όμοιο ουράνιο άρτο ετρέφετο ο Άγιος Ονούφριος, όταν για εξήντα ολόκληρα χρόνια ζούσε στην έρημο.' Εμείς όμως εδώ δεν κάνουμε λόγο για το μάννα, που έριχνε ο θεός από τον ουρανό, για να θρέψει τους Ιουδαίους στην έρημο, ούτε για ουράνιους άρτους, με τους οποίους ο Κύριος συντηρούσε τους Αγίους Του στις έρημους, στις σπηλιές και στις οπές της γης, αλλά για τον πανάγιο Άρτο Χριστό, δηλαδή για το Τίμιο Σώμα και Αίμα Του. Για τη θεία Λατρεία, μέσα από την οποία προσφέρεται Σώμα και Αίμα Χριστού «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν την αιώνιον»• γι' αυτήν κάνουμε λόγο.

(Από το βιβλίο ''ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ'' Πρωτοπρεσβυτέρου ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

http://ilanos.pblogs.gr/files/153448-%C3%95%C3%90%C3%81%C3%91%C3%97%C3%85%C3%89%20%C3%85%C3%8D%C3%81%20%C3%88%C3%81%C3%95%C3%8C%C3%81%C3%93%C3%89%C3%8F%20%C3%83%C3%85%C3%83%C3%8F%C3%8D%C3%8F%C3%93%20%C3%81%C3%90%C3%8F%20%C3%94%C3%87%20%C3%86%C3%99%C3%87%20%C3%94%C3%8F%C3%95%20%C3%81%C3%83%C3%89%C3%8F%C3%95%20%C3%8F%C3%8D%C3%8F%C3%95%C3%96%C3%91%C3%89%C3%8F%C3%95.doc